Parma Club Grecia: Γνωρίζοντας το μέλος του συνδέσμου μας Δημήτρη Βαρσάνη.

Νέα ενότητα ανοίγουμε σήμερα που θα μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίσουμε τα μέλη της Λέσχης μας μέσω μιας μίνι συνέντευξης. Πρώτος στην λίστα μας το μέλος του Δ.Σ και της Λέσχη μας Δημήτρης Βαρσάνης που από την Κυριακή θα υυπηρετεί την μαμά πατρίδα. Πάμε να δούμε τι μας είπε.

Από πότε άρχισες να υποστηρίζεις τη Πάρμα και για ποιο λόγο;

Η ιστορία μου του πώς έγινα Πάρμα είναι λίγο περίεργη. Για αρχή να πω ότι άρχισα να την υποστηρίζω τη σεζόν 2002-2003 με επιθετικό δίδυμο τους Αντριάνο - Μούτου και προπονητή Πραντέλι. Τρελό επιθετικό δίδυμο,τρελή ομάδα και εκείνη παρότι δεν κέρδισε τίποτα. Δύο είναι οι λόγοι. Ο πρώτος είναι λόγω αντίδρασης στα άλλα παιδιά όταν πήγαινα Δημοτικό. Όλα τα παιδιά της ηλικίας μου υποστήριζαν είτε τη Γιουβέντους, είτε τη Μίλαν είτε την Ιντερ και σαν άτομο που δεν θέλω να πηγαίνω με το πλήθος έψαχνα να βρω μια ομάδα που με αυτήν θα πήγαινα κόντρα σε αυτούς. Τότε το καμπιονάτο το έδειχνε ο Αλφα. Ήμουν ανάμεσα σε τρεις ομάδες και δεν ήταν καμία από τις ομάδες της Ρώμης γιατί και οι δύο μου ήταν αντιπαθητικές. Η πρώτη ήταν το Κόμο επειδή με άρεσε το όνομα, η δεύτερη η Περούτζια λόγω των χρωμάτων και η τρίτη με την οποία και ταυτίστηκα εν τέλει η Πάρμα. Κάτι το ποδόσφαιρο που έπαιζε, κάτι ο αντριάνο και ο μούτου που έσκιζαν τα δίχτυα, κάτι ο Φρέι που με άρεσε πολύ καθώς έπαιζα κιόλας συνήθως τερματοφύλακας στη τάξη μου, κάτι το Ταρντίνι που με άρεσε σαν γήπεδο και τέλος τα χρώματα με μάγεψαν και από τότε με κοιτούσαν όλοι σαν εξωγήινο όταν τους έλεγα ότι είμαι Πάρμα. Όμως δεν με ένοιαζε καν,ίσα ίσα με έδινε περισσότερο κίνητρο.

Τι σημαίνει για σένα η Πάρμα;

Η Πάρμα είναι το πάθος μου, η ζωή μου, η καθημερινότητα μου, μια αγάπη που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Μιλώ εκ πείρας γιατί το δοκίμασα μια φορά ομολογώ να την αποχωριστώ. Τη σεζόν που πέσαμε τη πρώτη φορά στη Serie B, όμως δεν άντεξα πάνω από μια μέρα. Αυτό το μικρόβιο κατάλαβα εν τέλει ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ ευτυχώς.

Η πιο χαρούμενη και δυσάρεστη στιγμή όντας οπαδός της Πάρμα;

Η δυσάρεστη νομίζω ότι είναι και η πιο προφανής. Εκείνη τη περίοδο της μιας χρονιάς από το Μάιο του 2014 έως τον Ιούλιο του 2015. Πραγματικά ήταν μια περίοδος που δεν την εύχομαι στο χειρότερο εχθρό μου. Να μην μιλάς σε κανέναν, να βρίζεις τους πάντες και τα πάντα, να μην ξέρεις τι σου φταίει, να μην έχεις διάθεση να βγεις έξω, να έχεις κλειστεί σχεδόν στην απομόνωση, να ξέρεις ότι για 500 μέρες θα είσαι σε ένα έργο δίχως αύριο, δίχως να ξέρεις αν θα υπάρχει η ομάδα με την οποία έχεις μεγαλώσει. Και όλα αυτά για μερικούς αλήτες που αμαύρωσαν το όνομα και την ιστορία της ομάδας. Δεν θέλω να αναφερθώ άλλο σε αυτό γιατί ήταν μια αληθινή τραγωδία. Η πιο χαρούμενη σίγουρα όταν βγήκαμε στην Ευρώπη πριν τέσσερα χρόνια και όλη εκείνη τη χρονιά που χαιρόμουν να μας βλέπω χάνουμε κερδίζουμε.Μια άλλη χαρούμενη στιγμή είναι η επάνοδος μας στη Serie A. Ωστόσο η αξέχαστη στιγμή θα με μείνει για πάντα το πρώτο μου ταξίδι για να δω από κοντά τη Πάρμα μου. Για να πω την αμαρτία μου δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα πήγαινα στο ταρντίνι, και όχι μονο πήγα αλλά είδα και από κοντά το γήπεδο, το παλμό, το πάθος, τη κουλτούρα, τη καθημερινότητα και τη ζωή των Ιταλών συνοπαδών μου. Από το ταξίδι σχεδόν μιας μέρας για να πάω στη πόλη της αγαπημένης μου ομάδας από τη Θεσσαλονική, στην ευλογία να περπατώ για τέσσερις μέρες σε αυτόν τον ιερό τόπο, στη πορεία με τους Ιταλούς πριν τον αγώνα, το πάθος που είχα όλο μέσα μου για να το βγάλω στο ναό και το χαιρετισμό μου με το μεγάλο αρχηγό. Στιγμές μαγικές και όλες αυτές στη τέταρτη κατηγορία... και ξέρω ότι είναι μόνο η αρχή. Ακολουθούν ταξίδια σίγουρα σε Serie B και Serie A.

Αγαπημένος σου παίκτης;

Μια φορά ταυτίστηκα με παίκτη και το μετάνιωσα πικρά και μέχρι να εμφανιστεί η αρχηγάρα δεν το ξανάκανα. Αναφέρομαι στον Τζιλαρντίνο που ταυτίστηκα μαζί του μετά το πανηγυρισμό του στο μπαράζ με τη Μπολόνια. Σαφώς δεν με πείραξε όταν έφυγε , άλλωστε τα λεφτά ήταν πολλά για να αντισταθείς τη Μίλαν. Με ενόχλησε πάρα πολύ με τη Φιορεντίνα όταν σκόραρε εναντίον μας που δεν έβγαλε μόνο το βρακί του και φυσικά το τελειωτικό όταν πήγε στη Μπολόνια και θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν προηγήθηκαν με τον Σόρενσεν πήγε πρώτος πρώτος να πανηγυρίσει μαζι του στους οπαδούς του. Ο ορισμός του Ιούδα.... πέρασαν 10 χρόνια για να ταυτιστώ με παίκτη όταν με κατάφερε πανάξια ο Λουκάρελι. Ενας άνθρωπος που έχει δείξει την αγάπη του σε κάθε πρώτη ευκαιρία. Ενα πραγματικό ίνδαλμα. Απλά προσκυνώ

Εδώ και τέσσερα χρόνια η Πάρμα έχει και ένα επίσημο κλαμπ στην Ελλάδα. Πόσο πολύ έχει μεγαλώσει την ύπαρξη της ομάδας στη χώρα μας;

Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο πολύ την γιγάντωσε θα έλεγα εγώ. Έχοντας ενεργό ρόλο σαν αντιπρόεδρος του κλαμπ και γενικά στη σελίδα της ομάδας ένα μόνο θέλω να σας πω: εγώ Facebook έκανα πρώτη φορά το 2009 στα 16 μου. Από τότε έψαχνα μήπως είχε σελίδα η Πάρμα. Δυστυχώς δεν έβρισκα πουθενά για δύο χρόνια, όταν ξαφνικά μου εμφάνισε ένα γκρουπ της Πάρμα που είχε 30 με 40 άτομα μέσα όταν μπήκα. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο ιδρυτής του ο Νικος Παραμυθιώτης είχε απηυδήσει με τη κατάσταση και ήταν έτοιμος να το κλείσει. Χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μου βγήκα μπροστάρης και του είπα ότι θα τον βοηθήσω, θα δώσω ακόμα και τη ψυχή μου για να παραμείνει αυτή η προσπάθεια ζωντανή. Με καθημερινή ενημέρωση και ενεργή συμμετοχή κάθε μέρα καταφέραμε μέσα σε μια χρονιά οι δύο μας να φτάσουμε τα άτομα στα 200. Από τότε η συνέχεια είναι γνωστή. Πάντα δίπλα στην ομάδα καθημερινά, άνοδος στα άτομα ανά χρονιά, καινούργια άτομα με ιδέες και απόψεις, Διοικητικό Συμβούλιο εδώ και τρία χρόνια, πολλά προιόντα, η επίσημη αναγνώριση του κλαμπ από τους Ιταλούς και φυσικά η επιτομή με τα δύο ταξίδια να δούμε από κοντά την αγάπη μας. Η περσινή στη τέταρτη Εθνική. Ας μου πει κάποιος ποιοι οπαδοί άλλης ξένης ομάδας θα πήγαιναν στη τέταρτη εθνική να δουν την ομάδα τους και μετά από αυτές τις κακουχίες και τις ξενέρες που έφαγαν...

Η ευχή σου για το μέλλον της ομάδας;

Σίγουρα οι ευχές μου είναι να ανέβουμε γρήγορα στη Serie A, να ζήσω να σηκώνουμε ένα πρωτάθλημα, να παίρνουμε ξανά Ευρωπαικά κύπελλα και όλα αυτά τα όμορφα και ωραία. Όμως αυτό που θα συνεχίσω να κάνω σε όποια κατηγορία και να παίζουμε είναι να δίνω τη ψυχή μου και τη ζωή μου για τη Πάρμα. Αυτό έχει σημασία για μένα. Αλλωστε δεν έγινα Πάρμα ούτε για τους τίτλους ούτε για τις επιτυχίες. Το μόνο εύκολο θα ήταν να γίνω Γιουβέντους και να πανηγυρίζω κάθε χρόνο τρόπαια. Ομως θα ακολουθώ πάντα το δύσκολο δρόμο, το δρόμο της αντίδρασης που σαν "μικρός" θα προσπαθώ να κάνω ανατροπές και να χτυπώ με τα φτωχά μέσα που διαθέτω τους θεωρητικά μεγάλους. "Μικρός" για τους άλλους πάντα γιατί τη Πάρμα μου θα τη βλέπω πάντα σαν τη μεγαλύτερη ομάδα στο κόσμο και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη καθημερινότητα μου Τέλος το δικό σου μότο ως οπαδός των Gialloblu Πάρμα γεννήθηκα ΠΑΡΜΑΡΑ θα πεθάνω!

#ParmaClubGrecia #Συνεντεύξειςμελών